عجز در معرفی تکنولوژی

علی کاظمیان:

بخش اول

سال 79 بود که صاحب کامپیوتر شدم ؛اون روزها خیلی ذوق داشتم و بیشتر ساعات پشت سیستم می نشستم...یادش به خیر یه کارت میگرفتم چند ساعته مثل موشک همزمان 100 کار را با هم انجام می دادم و همیشه درست وقتی که مهمترین کار را داشتم وقت تمام می شد. حالا بماند غرولند خانواده که چرا خط را مشغول می کنی شاید کسی کار فوری داشته باشه(البته تلفن منزل ما در هفته هم زنگ نمی خورد).بگذریم...من یه مادر بزرگ داشتم که انسان بسیار رک و دنیا دیده ای بود و با ما زندگی می کرد؛ نمیگم حرفهایش دیوار را پایین می آورد ولی ترک را به اون مینداخت...خدا رحمت کنه اموات شما را الان به دیار باقی رفته...

یه روز منو صدا زد و گفت علی روله: rola(رولا یعنی در زبان ما یعنی فرزندم) این چه کاریه که ساعتها در اتاق پشت میز میشینی و تکان هم نمی خوری؟گفتم دا daa(یعنی مادر یا مادر بزرگ) کامپیوتر خریدم و با اون کار میکنم...گفت:کامپیوتر چیه؟مگه بانکه که کامپیوتر خریدی به چه درد تو میخوره...با یه حالت اعتماد به نفس کذایی گفتم نه کلن اطلاعات و داده ها را به اون میدی و هر وقت احتیاج داشتی اون به سرعت بهت انتقال میده...گفت:که چی بشه؛ گفتم یه مثال ساده براش بزنم که سخت نباشه...مادر بزرگ مثلا فیلم انتقال میدی بهش بعدن نگاش میکنی...گفت: خوب مگه دلت درد می کنه فیلم را بخر و پای تلویزیون ببین؛ اینقدر هم راست جلوی این قوطی ننشین...گفتم: آخه باهاش بازی هم میکنم؛ گفت: نره غول خجالت نمی کشی با این هیکل مثل بچه ها بازی میکنی...من که حسابی کم آورده بودم گفتم: کارهای درسی هم میشه باهاش کرد ...گفت: واسه همین دیپلمت را تویه دو سال گرفتی...من مستاصل و با شوخی گفتم میشه دوست هم گرفت یه عروس خوب برات پیدا می کنم...گفت: کی به تو محل میذاره با این قیافت من که حسابی کم آورده بودم و شوخ طبعی مادر بزرگم گل کرده بود واسه این که جبران کنم گفتم اصلن میدونی الان اخبار چی گفت؟گفت نه چی گفت؟گفتم: اعلام کرد که پیرزنها و پیر مردهای سالخورده بازداشت بشن و به نقطه ای دور تبعید شن تا خانواده را اذیت نکنن...اونم خیلی ریلکس نگاهی پر معنا به من انداخت و فورن گفت: اعلام نکردن کسانی را که پشت کنکور موندن و درس نمیخونن اعدام کنن...من که نتونسته بودم در رشته دلخواهم قبول بشم و شده بود نقطه ضعفم مثل یه بوکسور که ناک اوت میشه گیج شده بودم.از طرف دیگه ای هم طاقت حرفهای مادر بزرگ را نداشتم و حسابی ترور شخصیتی شده بودم؛ ترجیحن تویه حیاط رفتم تا کله ام یه کم باد بخوره

بخش دوم

چند روز پیش یکی از اعضای خانواده که سرو کاری با نت نداره در روال یه کار اداری زنگ زد و ایمیل من را گرفت تا به جای ایمیل خودش معرفی کنه...وقتی که من با ایمیلی که مربوط به ایشون بود مواجهه شدم به مادرم زنگ زدم تا بهش بگه جواب درخواستش اومده ...وقتی به مادرم اطلاع دادم گفت: ایمیل چیه ؟فورن تمام جریانات گذشته مثل برق از ذهنم گذشت انگار نه انگار که سیزده سال از اون موضوع گذشته...با ترس و لرز گفتم: ایمیل مثل همون صندوق پستیه که نامه از واسش میاد.مادرم گفت چطور رفته تویه کامپیوتر تو؟...گفتم: یه متن نوشتاریه و جسمیت نداره. گفت: پس چطور میخوای بهش بدیش؟گفتم: نوشته هاش هستش براش میخونمش...گفت: تو خجالت نمیکشی نامه مردم را بخونی...اون امانته...من که دیگه نای حرف زدن نداشتم و از طرفی میدونستم حرفهای مادرم مثله مادر بزرگم از روی کنایه نیست و از روی سادگی و بی اطلاعی اش است فورن مسئله را جمع کردم و موضوع حرف را عوض کردم و ناخداگاه یاد حرف یکی از بچه محل هامون افتادم که میگفت: دوستم یه مادر بزرگ داره که بنده سنش خیلی بالاست بعد اومده یه پیج تویه فیس بوک درست کرده به اسم شکوفه عکس شکیرا هم گذاشته رو نمایه ش و کلی دوست پسر و دختر پیدا کرده و روزها باهاشون چت میکنه ...با خودم گفتم مادر من پیره ننه اون آقا هم پیره این کجاو آن کجا