یلدا

یک شب دیگر تا بلندترین شب سال مانده؛این شب برای هر شخص با ظرفیت مادی روحی و معنوی که دارد معنا پیدا می کند.برای یک نیازمند طوانی ترین شب سال هستش برای یک بیمار برای یک کودک یتیم و برای یک سرباز شرایط به همین منوال میگذرد...

این روزها خیابانها در جنب و جوش خاصی است.عده ای به نیت در آمد زایی و دیگری برای فراهم کردن مخلفات این شب برای مهمانان یا خانواده خود در تلاش هستند.تا حد ممکن از رفتن به خیابان پرهیزمی کنم ؛چون این هیاهو خیلی اذیتم می کند پس به خانه پناه می آورم ووقتم را در صفحات مجازی وبلاگها و سایتها میگذارنم؛البته اونا هم دسته کمی از هیاهوی خیابانها ندارند و نمیتونم درکشون کنم.دوستی می گفت:این حالت دو دلیل بیشتر نمی تواند داشته باشه.یا افسرده هستی یا مشکلی تویه زندگی داری که کاملن از جشنها اعیاد ملی و حتا مناسبتهای مذهبی فاصله گرفتی ...توضیح احساسم خیلی سخت بود دلیلی هم نمی دیدم که وارد بحث بیهوده ای بشوم؛چون او خبر نداشت که زندگی چند نیازمند را از نزدیک حس کرده ام که قادر به مهیا کردن اولین نیازهای زندگی خود نیستن.خوردن غذای گرم برایشان آرزو شده و پوشیدن لباس گرم حسرت...حالا من بیام به خاطر یک دقیقه اضافه شدن یک شب پول داروهای یک ماه کودک مریض نیازمندی را خرج خوردن تنقلات وسایر خوردنی ها کنم مگه شب قبل چیکار میکردم...پس ترجیح میدم الان که نمیتونم گره کار کسی را باز کنم عملی را انجام دهم که دلم کمتر به درد بیاد و اونم اینه که مثل اونها هیچ کاری نکنم البته این کار دردی از دردهای اونا را کم نمی کنه ولی من بیشتر از این شرمنده خودم نمی شوم.

یلدا مبارک