مرد دلتنگ

در تاکسی نشسته بودم. مردی که در صندلی عقب بود توجه  ام را  به خود جلب کرد.نمی دانستم من و راننده را خطاب قرار می دهد یا با خود حرف می زند...ناخودآگاه به عقب برگشتم و با چهره مرد باشخصیتی که از فرط لاغری لباس هایش در تنش بازی می کرد، برخوردم. حدسم درست بود با خود درد دل می کرد.به صورت شرکتی در اداره ای کار می کرد؛ ماهی هشتصد هزار تومان  حقوق می گرفت کرایه خانه و اقساط را که از آن ها کم می کرد تا آخر ماه دویست تومان برایش می ماند. باید با این پول خرج درمان فرزند خردسالش و مخارج خانه را تأمین می کرد.این حرف هایی بود که با آه سردی بلند بلند بازگو می کرد.خواستم با جملاتی او را آرام کنم ولی متوجه شدم این حرف ها برای او از فحش هم بدتر است؛ سکوت کردم و به ادامه حرف هایش گوش دادم؛ کاش  زودتر به آخر خط برسم.او با خود می گفت دو ماه است که نتوانسته گوشت و مرغ بخرد از همه بدتر همسر و فرزندش شکایتی از این وضع ندارند و این موضوع بیشتر آزارش می داد.پشیمان بود چرا ازدواج کرده و بدتر ازآن که بچه دار شده تا باعث بدبختی دو نفر دیگر هم بشود...حرف های او کماکان ادامه داشت من و راننده نیم نگاهی به هم کردیم و فوری سرمان را برگرداندیم مبادا بغض مان برای هم نمایان شود...آن مرد هم در ترافیک سنگینی که جلویمان بود؛ظاهرن به آخر خط رسیده بود پیاده شد وهمان طور که به حرف هایش ادامه می داد درلابلای ماشین ها گم شد ورفت؛ولی من هنوز ابتدای راه بودم و باید می ایستادم...

کاش صدایش به گوش خدا برسد...