فوتبال عشق یا تجارت

علی کاظمیان :در حدود دهه 60 که من به یاد دارم مصادف بود با زمان جنگ تحمیلی با عراق و لیگ فوتبال ایران به خاطر همین مسائل تعطیل شده بود؛ و باشگاهها در حیطه استانی کار میکردند.  تمام نگاه ها معطوف به جام باشگاههای تهران و جام حذفی بود؛ که دو تیم مطرح پرسپولیس و استقلال به همراه رقبای سر سختی مثل پاس و تیمهای نو بنیادی که موفق به جذب بازیکنان مطرح شده بودند که شاخص ترین آنها کشاورز و بهمن بودند؛ در آن شرکت داشتند در کنار این تیمها باشگاه هایی نظیر وحدت داریی بانک تجارت و...حضور داشتند. این مقدمه را برایتان گفتم تا دوستانی که اون زمان را به یاد ندارن یا نبودن در جریان امر قرار گیرند...

در دهه 60 و قبل از اون فوتبال یه عشق محسوب می شد بازیکنان از زمین خاکی محله های جنوب شهر شناسایی می شدند و با انگیزه و تعصب خاصی نسبت به تیمشان برخورد می کردند.همگی دارای شغل دوم بودند و فوتبال را در کنار کارشون دنبال میکردند.مردم هم به عشق دیدن بازیکنان محبوبشان به ورزشگاه ها سرازیر می شدند؛ و برای دیدار یکی از تیمهای سرخابی با تیم نه چندان مطرح دیگری بالغ بر نود هزار تماشاگر به ورزشگاه می آمدند...با اتمام جنگ لیگ آزادگان شروع به کار خود کرد و بعد از چند سال زیر فشار afcو fifa لیگ ایران به سمت حرفه ای شدن رفت...البته به قول مرحوم حجازی ارقام و درآمدها فقط حرفه ای شد و تعصب بازیکنان رو به فروکش کردن بود(البته به جز تعداد محدودی).از آن موقع به بعد فوتبال به یک تجارت بی بدیل تبدیل شد ؛ بازیکنان برای مبلغی بیشتر باشگاه خود را عوض میکردند.عده ای هم به سمت کشورهای عربی حوزه خلیج فارس رفتند لیگی که نه از اعتبار خاصی برخوردار بود و نه به دانش روز فوتبال بازیکن چیزی می افزود...بزرگترین دست آورد آن پولهای آنچنانی و هم بازی شدن با بازیکنان از رده خارج شده اروپایی یا سایر کشورهای خارجی بود.بعد از صعود ایران به جام جهانی 98 فرانسه سیل مهاجرت بازیکنان به اروپا شروع شد که به اعتبار چند تن از این بازیکنان افتخار بزرگی برای ایران نائل آمد...بعد دستان دلالان و مدیر برنامه ها به فوتبال باز شد که کار را به جایی کشانده که کمترین دستمزد تیمهای بزرگ سیصد و چهارصد میلیون تومن باشد و بازیکنانی که برای خود نامی به در کرده اند از چند میلیارد حرف میزنند.

حال سئوال اینجاست با این رشد درآمدها آیا دغدغه بازیکنان به اتمام رسیده و تمام فکرشان به سمت تیمشان است یا نه در هر فرصتی استفاده کرده و به بیزینس و فعالیتهای اقتصادی خود می پردازند...به همین دلیل بعضی از انها کم فروشی می کنند و مراقب ساق های خود هستند که مبادا صدمه ببینند...مسئله آزار دهنده اینجاست که فوتبالیستها چه گلی به سر ورزش این مملکت زده اند...با نگاهی به المپیکی که گذشت روند رو به رشد رشته هایی مثل کشتی وزنه برداری دو و میدانی و سایر رشته ها با یک دهم این مبالغ کاملن مشهود است؛ ولی اوج کار فوتبال حرص دادن جامعه ورزش دوست و در آخر نرفتن یا رفتن به جام جهانی است که در آنجا هم توفیقی حاصلشان نمیشود...در این وسط احساسات جوانانی همچون مرحوم احمد مظاهری یگانه که به خاطر خداحافظی فرهاد مجیدی از فوتبال سکته میکند چه میشود.جواب گریه های جوانان این دیار را بعد از شکستها و ناکامی ها چه کسی میدهد...فرشاد پیوس مجتبی محرمی عابدزاده برادران فنونی زاده و بیانی و پیشکسوتانی که هر کدام زمانی برای تیمشان وزنه ای قابل حساب بودن؛ الان کجای این فوتبال هستند .من خودم بعنوان یه پرسپولیسی حسرت فوتبال قدیم را دارم که غیرت از چهره تک تک بازیکنان می بارید و سر جلوی توپ می گذاشتند.آیا جایگزینی برای علی دایی مهدوی کیا کریمی مجیدی پیدا کرده ایم.کارمان شده قراردادهای میلیاردی بستن و نتیجه نگرفتن؛  یک کارگر اگر روزی سی هزار تومان بگیرد ماهانه نهصد هزار تومان دارد که سالیانه میشود ده میلیونو هشتصد هزار تومان؛بدون خانه و ماشین و مزایای جانبی؛آیا او به صورت تمام وقت در اختیار کارش نیست ... حال خودتان درآمد سایر اقشار جامعه اهم از کارمند یا حتی بازاری اش را حساب کنید...مسئولین فدراسیون چند نفر دیگر باید جان دهد و سکته کند تا از این خواب خرگوشی بلند شوید و سرو سامانی به وضعیت فوتبال حواشی آن بدهید تا دیگر مجبور نباشید به افتخارات گذشته رجوع کنید و کارنامه ای نیک از شما به جای بماند...

مرحوم اجمد مظاهری یگانه به علت خدا حافظی مجیدی سکته کرد.