این دوستت دارم هایی...

دست روی دلم نگذار

و غصه هایم را هی مرور نکن

جهان کوچک است ، می دانم

این را چند بار دیگر به غیر از تو

از درختان بی برگ این کوچه شنیده ام

از خیابان که عبور کردم

جز دل تنگی و اخم چیزی ندیدم

نیاز نیست ؛ شال و کلاه کنی

تا ببینم

سرما در جانت رخنه کرده است

همین نفسهایت که گاهی مرا گرم می کنند

نشان از مهربانی باغچه است و نسترن

تا در بهار بی باور من بنشیند

و تو دستم را بگیری

و هی بچرخانی

در کنار این رودخانه بی آب

و اشک هایم را جاری کنی

تا هر چه را دوست نداری

سیل اشک هایم آن را ببرد

ببرد که دیگر نه تو باشی و

نه غصه ای که بر جانت نشسته است.

همین حالا که گوشی را می گذاری

جهانم پر از آشوب می شود

 و ذره ذره رگ هایم

گره می خورد به نیلوفری که ریشه در جان تو دارد

راستی ساده هم می توان گفت :

این دوستت دارم های پیچیده در دنیای پست مدرن

می تواند به اندازه گرمای یک کرسی مرا به تو برساند؟

اجاق این خانه سالهاست خاموش است

تا تو بیایی

 دوباره در جنگلی دور هیزم به آتش جانم بریزی ، تا گرم شود .  

شعر :استاد عبدالرضا شهبازی