استاد هوشنگ رئوف

دعا کنیم شقایق ها نمیرند 

آنچه در حافظه تاریخی ادبیات دیارمان باقیست اینست که هوشنگ رئوف نخستین شاعر نو پرداز خرم آبادی است که نسبت به انتشار دفتر شعرش (سفره خورشید)انتشارات نیما تهران سال ۱۳۵۳ به تیراژهزارنسخه و قیمت ۳تومان اقدام نموده است.خودش جایی می گوید:به روایت شناسنامه ام متولد روز اول اولین ماه سال ۱۳۳۰ هستم که می دانم درست نیست چرا که آن روزگار هیچ چیزمان به قاعده نبود که تولدمان باشد.شاعر است دیگر چه می شود کردنمی شود که از او بخواهی بلند شود و همراهت به اداره ثبت و احوال بیاید و یک جوری ثابت کند که چه زمانی چشم بر این جهان گشوده .اصلا برایش دیروز و امروز فرق نمی کند آنچه برایش مهم است فردا و فرداها است.این را هم همیشه با مهربانی اینجا و آنجا بسیار گفته است همیشه به فرداهای پر از زیبایی برای همه انسان ها می اندیشم رئوف از جمله شاعرانی است که به گله گله زادگاهش عشق می ورزد وجب وجب جغرافیای پیرامونش را می شناسد از کوچه پس کوچه های پشت بازار و کلنجه گل و نی کپنک گرفته تا ستیغ کوه. 

در آستانه ده سالگی با کتاب های آن روزگار فلک ناز امیر ارسلان حسین کرد و لیلی و مجنون و جمع شدن عده ای از فامیل و همسایه ها و پیرامونش می شود کتاب خوان خانه و محله. با همین کتابها و در همان روزگار کودکی درک می کند عشق چه شکوهی دارد و چقدر زیباست. نخستین سروده هایش در سن ۱۷ سالگی سالگی در نشریات سالهای ۴۷ و ۴۸ به چاپ می رسد در همان سالها در شبهای شعری که در کتابخانه پارک شهر بر پا می شود شعر می خواند پس از چاپ کتابش با تشویق اهالی مطبوعات مواجهه می شود سردبیری برایش می نویسد دعا کنیم شقایق ها نمیرند که شاعرانی چنین می پرورانند رئوف از کودکی تا امروز و حتما تا همیشه دنبال دلش می گردد تا آنجا که وقتی در محیط کار و پای گارسه حروف سربی چاپخانه مشغول کار است دلش وا می داردش بگوید: 

دستی سیاه 

مثل کلاغ گرسنه 

در جستجوی لاشه حروف 

بر فراز  

گذرهای چوبی 

پرواز می کنند  

((سفره خورشید)) 

پس از سفره خورشید و صفحات ادبی و هنری روزنامه های دهه ۵۰ که پر است از شعرهای هوشنگ رئوف او برای مدتی به ظاهر از کار شاعری دور می ماند تا اواخر دهه ۶۰ که دوباره به صفحات دنیای سخن و آدینه مطرح ترین فضاهای هنری و ادبی آن روزگار بر می گردد. 

بارز ترین ویژگی هوشنگ رئوف در شعرش خلق ناب ترین تصاویر است خودش بر این باور است که تصویر حاصل تجربیات شاعر است. کوشش ذهن او است که با جان و هستی شاعر پیوند می خورد و در بافت کلمات متبلور می شود.عاطفه و معنویت شاعر هرچه قوی تر باشد عنصر خیال در شعر زیباتر و سنگین تر می نشیند.شعر بدون تصویر یا عنصر خیال بیشتر به یک نثر شباهت دارد تا شعر.هوشنگ رئوف در مرحله ای از کارش دست به باز سرایی ابیات لری می زند کاری که زیبایی و فخامت ویژه ای بر خوردار است.  

  

برگرفته از روزنامه همشهری(لرستان).رها علی یاری